در آلمان، در قرن پانزدهم صنایع دستی به صورت یک صنعت مجزا و در گروه­ های تجاری تشکیل یافتند و به کار تولید جوراب و دستکش پرداختند. در این زمان، یک فرد ماهر حدود 120 الی 150 حلقه در دقیقه را به صورت دستی می­ بافت که در مقایسه با یک ماشین گردباف مدرن با سرعت بالا حدود 20 میلیون حلقه در دقیقه می­بافد بسیار کم است .

ویلیام – لی در سال 1589 نتیجه تلاش­های چندین ساله خود را به صورت روش تشکیل حلقه مکانیکی، عرضه نمود. وی توانست در اصول تشکیل حلقه تحول اساسی بوجود آورد که تا امروز نیز ادامه دارد. دستگاه ساخته شده که مجهز به سوزن­ های قلاب­دار بود، می­ توانست شانزده حلقه را با هم در مدت زمانی تولید نماید که در همان زمان یک بافنده ماهر یک حلقه را به صورت دستی می­ بافت. لی به ­وسیله پیچیدن طول نخ مورد نیاز هر حلقه به دور ساقه سوزن­ها به صورت حلقه­ ای، به این روش دست پیدا کرد. نخ­ های پیچیده شده به دور سوزن­ها در مرحله بعد از میان حلقه­ های قبلی به بیرون کشیده شده و بدین ترتیب یک رج جدید از حلقه­ ها تولید می­ گردید.

در سال 1758 Jedediah Strutt شیوه ­ی بافت دو رو را بر روی دستگاه­های قبلی به کار برد که به نام ماشین داربی ریب معروف گردید.

وی یک سری سوزن­ های عمودی را دربین سوزن­های افقی دستگاه اولیه اضافه نمود. سوزن­های عمودی پایه حلقه سوزن­ های افقی را گرفته و به صورت حلقه­ های سوزن در می­آورند. از آنجایی که این ماشین قادر به خارج یا داخل کردن سوزن­های عمودی بود، می­ توانست بافت­ های ساده و ریب را تولید نماید.

در سال 1798 Monsieur Decroix شیوه­ ی جدیدی را ایجاد کرد که سوزن­ها بر روی یک سطح دایروی به طوری که به تواند در هنگام بافت یکی پس از دیگری حرکت نمایند. به این ترتیب دستگاه­های گردباف به وجود آمدند.